Όπως γνωρίζετε, η πίστα στο Μόντε Κάρλο είναι η πιο αργή στο ημερολόγιο του πρωταθλήματος. Ταυτόχρονα, αυτό είναι το πιο επικίνδυνο κομμάτι της Φόρμουλα 1. Και παρόλα αυτά, στη μακρά ιστορία του Grand Prix του Μονακό, μόνο ένας πιλότος πέθανε στους δρόμους του μικρού Πριγκιπάτου …
Ο Lorenzo Bandini έκανε το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με το Scuderia Centro Sud, το οποίο χρησιμοποίησε το Cooper T53s, στο Βελγικό Grand Prix του 1961. Πολύ σύντομα ο Επίτροπος τον παρατήρησε και τον προσκάλεσε στην ομάδα. Στον πρώτο αγώνα με τους Reds, οι Ιταλοί ανέβηκαν στο βάθρο. Συνέβη στο Grand Prix του Μονακό το 1962.
Αλλά τότε τα αποτελέσματα επιδεινώθηκαν και ο Lorenzo ξεκίνησε τον επόμενο χρόνο στο πρώην στάβλο, αλλά ήδη στο τιμόνι της BRM. Ωστόσο, στη μέση του πρωταθλήματος, ο Μπαντίνι επέστρεψε στο Scuderia, χωρίς να το αφήσει ξανά.
Κατά τα επόμενα τρία χρόνια, ο Ιταλός κέρδισε μόνο στο Αυστριακό Grand Prix του 1964 και το 1966 η Γαλλία ξεκίνησε από την pole position. Όταν ο John Sjortis έφυγε από την ομάδα, ο Bandini έγινε ο ηγέτης.
Στις 7 Μαΐου 1967, ο Lorenzo Bandini ξεκίνησε τον 42ο αγώνα του στο 47ο Grand Prix. Ο Jack Brebem ξεκίνησε από την pole, ο Lorenzo πήρε το προβάδισμα στον πρώτο γύρο, αλλά μετά έχασε από τον Danny Hume. Ο Ιταλός έμεινε δεύτερος και προσπάθησε να συνεχίσει.
Στον 82ο γύρο στο chicane μετά τη σήραγγα, ο Lorenzo έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, το οποίο αμέσως πυρπολήθηκε μετά από ένα ισχυρό χτύπημα στο φράχτη. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να εξημερώσουν τις φλόγες και ο Μπαντίνι εκκενώθηκε από το αυτοκίνητο, αλλά έλαβε το 70% των εγκαυμάτων του σώματος, από τα οποία πέθανε στις 10 Μαΐου.
Μετά από αυτό, η απόσταση του Grand Prix του Μονακό μειώθηκε σημαντικά και ήδη στον επόμενο αγώνα, αντί των συνηθισμένων 100 γύρων, οι οδηγοί κάλυψαν μόνο 80.
Προς τιμήν του Lorenzo, το Lorenzo Bandini Trophy απονέμεται από το 1992 στην πόλη Brisighella της Ιταλίας για εξαιρετικά επιτεύγματα στη Formula 1. Στη γκαλερί μας θα μάθετε ποιος θα απονεμηθεί το 24ο τρόπαιο στις 4 Ιουνίου.
