Το άνω μέρος είναι μια κλασική τεχνική που χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή πυγμαχία. Αυτό το χτύπημα εφαρμόζεται με μια χειροκίνητη γροθιά κατά μήκος της εσωτερικής τροχιάς - με τη γροθιά στραμμένη προς τον εαυτό της. Συνήθως, το άνω μέρος χρησιμοποιείται σε στενή μάχη και είναι ένα ισχυρό χτύπημα από κάτω προς τα πάνω.
Άνω περικοπή
Το όνομα αυτού του χτυπήματος προέρχεται από την αγγλική φράση, που κυριολεκτικά σημαίνει «να χτυπάς από κάτω προς τα πάνω». Όλοι οι μπόξερ με αυτήν την τεχνική προσπαθούν να χτυπήσουν το πηγούνι του αντιπάλου τους, χτυπώντας συχνά το φρύδι ή τη μύτη. Επίσης, ένα ανώτερο σημείο εφαρμόζεται στο σώμα, ενώ στοχεύει στο ηλιακό πλέγμα. Καθώς η απόσταση μεταξύ των μπόξερ αυξάνεται, το άνω μέρος χάνει το μεγαλύτερο μέρος της κινητικής του ενέργειας που κατευθύνεται προς τον στόχο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το χέρι του επιτιθέμενου δεν έχει λυγίσει αρκετά στον αγκώνα, με αποτέλεσμα το χτύπημα να μεταφέρει αναποτελεσματικά τη δύναμη της υποδοχής, ανεβαίνοντας στις κινήσεις του αντιπάλου.
Το ανώτερο και το σταυρό στην παραδοσιακή πυγμαχία θεωρούνται τα πιο ισχυρά γροθιές που μπορούν να χτυπήσουν έναν αντίπαλο από ένα σουτ.
Στην τεχνική του, το άνω μέρος μοιάζει με πλευρικό γάντζο, αλλά δεν εφαρμόζεται από το πλάι, αλλά αποκλειστικά από κάτω προς τα πάνω. Αυτός είναι ο λόγος που ονομάζεται επίσης τεμαχισμό - μια τέτοια ορολογία στην πυγμαχία υπονοεί ότι το χτύπημα θα είναι το πιο δύσκολο και κυριολεκτικά εκπληκτικό. Και το σημείο εδώ δεν είναι τόσο πολύ στην τεχνική εφαρμογής του άνω μέρους από κάτω προς τα πάνω, αλλά στο γεγονός ότι η γροθιά μετά από αυτό μπορεί να έρθει τόσο έντονα στη γνάθο που θα κολλήσει στον εγκέφαλο και θα οδηγήσει σε σοβαρή τραυματική εγκεφαλική βλάβη. Για αυτόν τον λόγο, οι μελλοντικοί μπόξερ διδάσκονται από την παιδική ηλικία πώς να προστατεύονται από το πιο επικίνδυνο ανώτερο.
Άνω πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα
Μεταξύ των πλεονεκτημάτων ενός χτυπήματος από κάτω προς τα πάνω είναι η μυστικότητα του σε συνδυασμό με άλλες τεχνικές - ο εχθρός το χάνει συχνά, καθώς αποσπάται από πιο προφανείς τεχνικές. Όταν εφαρμόζετε ένα άνω κομμάτι με γυμνή γροθιά, είναι σχεδόν αδύνατο να εκτρέψετε και μάλλον δύσκολο να μπλοκάρετε - πολύ δυσμενής θέση για ελιγμό.
Επίσης, το αδιαμφισβήτητο και κύριο πλεονέκτημα είναι η στοχευμένη ισχύ με την οποία μπορεί να εφαρμοστεί ένα ανώτατο όριο.
Μεταξύ των μειονεκτημάτων της ανώτερης περικοπής είναι η κακή ακρίβεια στόχευσης, καθώς και η τεράστια ενεργειακή ένταση που πρέπει να ξοδέψει ένας μπόξερ για να χτυπήσει. Επιπλέον, το άνω μέρος είναι το πιο δύσκολο και ύπουλο από όλες τις γροθιές, καθώς έρχεται σε αντίθεση με όλα τα έμφυτα αντανακλαστικά ενός ατόμου. Για τον ίδιο λόγο, το άνω μέρος πρέπει να εξασκηθεί αρκετές φορές περισσότερο από άλλα χτυπήματα - χρειάζονται τουλάχιστον έξι μήνες για να αποκτήσετε την αρχική ικανότητα επίθεσης από κάτω προς τα πάνω. Διαφορετικά, ο μπόξερ μπορεί απλά να τον ξεχάσει κατά τη διάρκεια του αγώνα.
