Υπήρχε πάντα κάποιο στοιχείο πολιτικής στο Ολυμπιακό κίνημα. Αυτό έγινε ιδιαίτερα αισθητό τη στιγμή της επιδείνωσης των σχέσεων μεταξύ των κορυφαίων παγκόσμιων δυνάμεων - της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ. Ένα από τα επεισόδια που χαρακτηρίζουν σαφώς την επίδραση των πολιτικών διαφορών στον αθλητισμό ήταν το μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων του 1980 στη Μόσχα.
Η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1980 στη Μόσχα συνέπεσε με το αποκορύφωμα της αντιπαράθεσης μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών στον λεγόμενο Ψυχρό Πόλεμο. Ο κύριος λόγος για μποϊκοτάζ των Αγώνων αναφέρεται συχνά ως η εισαγωγή ενός περιορισμένου σώματος σοβιετικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Ωστόσο, αυτή η πολιτική απόφαση της ηγεσίας της ΕΣΣΔ έγινε μόνο ένα πρόσφορο πρόσχημα για μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι έπαιξαν στα χέρια των κύριων αντιπάλων του κύριου αθλητικού γεγονότος της χρονιάς που διεξάγεται στη Μόσχα.
Η ιδέα του μποϊκοτάζ των Αγώνων στη Μόσχα γεννήθηκε σε μια συνάντηση των ηγετών των χωρών του ΝΑΤΟ στις αρχές Ιανουαρίου 1980. Η διαμαρτυρία ξεκίνησε από εκπροσώπους του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ και του Καναδά. Αλλά ακόμη και πριν από την απόφαση αποστολής σοβιετικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, η Δύση συζητούσε σοβαρά το ζήτημα του μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη δίωξη των αντιφρονούντων στη Σοβιετική Ένωση.
Συνολικά, οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη Μόσχα μποϊκοτάρισαν από τις Ολυμπιακές επιτροπές περισσότερων από εξήντα χωρών. Αυτές περιελάμβαναν τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, τον Καναδά, την Τουρκία, τη Νότια Κορέα, των οποίων οι αθλητές ήταν παραδοσιακά πάντα ισχυροί και αποτελούσαν τον κύριο διαγωνισμό για τους σοβιετικούς αθλητές. Ορισμένοι αθλητές από τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ελλάδα έφτασαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 ξεχωριστά, ενώ το Κατάρ, το Ιράν και η Μοζαμβίκη δεν συμπεριλήφθηκαν καθόλου στην Ολυμπιακή Επιτροπή.
Στις επίσημες τελετές προς τιμήν του ανοίγματος και του κλεισίματος των Ολυμπιακών Αγώνων, ομάδες από ορισμένες χώρες βαδίστηκαν όχι υπό τις σημαίες των δυνάμεών τους, αλλά υπό τις σημαίες της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Αυτές περιλαμβάνουν την Αυστραλία, την Ανδόρα, τη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο, τη Δανία, τις Κάτω Χώρες, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο, τη Γαλλία, την Ελβετία, τον Άγιο Μαρίνο, την Ιρλανδία. Όταν παρουσιάστηκαν τα ολυμπιακά μετάλλια στους αθλητές αυτών των χωρών, δεν ακούστηκαν εθνικοί ύμνοι, αλλά ο επίσημος ολυμπιακός ύμνος. Από όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, μόνο ομάδες από την Ελλάδα, την Αυστρία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία και τη Μάλτα έπαιξαν υπό τις εθνικές τους σημαίες.
Παρά το μποϊκοτάζ από τόσο μεγάλο αριθμό κρατών, η Μόσχα δέχτηκε αθλητές από 81 χώρες του κόσμου. Κατά τη διάρκεια των αθλητικών αγώνων, οι συμμετέχοντες στην Ολυμπιάδα της Μόσχας έκαναν περισσότερα από 70 Ολυμπιακά ρεκόρ, 36 παγκόσμια και 39 ευρωπαϊκά. Συνολικά, αυτά τα επιτεύγματα υπερέβησαν τα αποτελέσματα των προηγούμενων Ολυμπιακών Αγώνων που πραγματοποιήθηκαν στο Μόντρεαλ το 1976.
