Η επιλογή των πολεμικών τεχνών πρέπει να προσεγγιστεί υπεύθυνα. Πρώτον, για να μην χάνουμε χρόνο, και δεύτερον, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο περιττού τραυματισμού. Τα αθλητικά sambo και aikido έχουν τα δικά τους πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Αϊκίντο
Το Aikido ξεκίνησε στην Ιαπωνία το 1920. Ο ιδρυτής αυτής της πολεμικής τέχνης ήταν ο Morihei Ueshiba. Εάν καταλάβετε τη σημασία του ονόματος από μεμονωμένα ιερογλυφικά, τότε το αϊκίντο είναι το μονοπάτι της αρμονίας και της έντασης. Η αρχική πολεμική τέχνη για το αϊκίντο ήταν το daito-ryu aikijutsu. Ήταν από εκεί που ο Ueshiba πήρε τεχνικές και τις προσαρμόζει στη σχολή μάχης του.
Η φιλοσοφία του Aikido βασίζεται στο γεγονός ότι ο εισβολέας χάνει πάντα. Επομένως, οι τεχνικές αυτής της πολεμικής τέχνης είναι κατά κύριο λόγο αμυντικές. Επιπλέον, οι επιθέσεις του αντιπάλου καταστέλλονται απαλά και όχι επιθετικά, όπως στο τζούντο ή στο σάμπο.
Επειδή οι μαχητές δεν είναι οι πρώτοι που επιτίθενται, η διεξαγωγή διαγωνισμών αϊκίντο είναι άσκοπη. Πραγματοποιούνται μόνο παραστάσεις επίδειξης, όπου οι αντίπαλοι εναλλάσσουν τεχνικές επίδειξης. Υπάρχουν διαφορετικά στυλ αϊκίντο - αϊκικά, yoshinkan, πραγματικό αϊκίντο.
Παρά το γεγονός ότι οι οπαδοί του αϊκίντο αρχικά υπερασπίζονται τον εαυτό τους, στην πολεμική τέχνη υπάρχουν τεχνικές που χρησιμοποιούν διάφορα όπλα - ξίφη (ξύλινα), σανίδες, μαχαίρια και στύλους.
Το σύστημα κατάταξης στο αϊκίντο είναι παρόμοιο με άλλες πολεμικές τέχνες στην Ιαπωνία και αποτελείται από εργαστήρια μαθητών "kyu" και "dan". Για το πρώτο dana, ο μαχητής πρέπει να γνωρίζει τη βασική τεχνική του αϊκίντο χωρίς να χρησιμοποιεί όπλα. Το δεύτερο και υποχρεώνει τον μαχητή να γνωρίζει την τεχνική της καταπολέμησης ενός μαχαιριού και να γράφει ένα άρθρο για το αϊκίντο.
Ένας αθλητής που κάνει αϊκίντο βελτιώνει τη στάση του σώματος, κερδίζει αθλητικό σχήμα, αναπτύσσει επιδεξιότητα. Το κύριο μειονέκτημα των πολεμικών τεχνών είναι ότι δεν είναι πάντα δυνατό να εφαρμόσετε το αϊκίντο σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου. Η έμφαση στην ήπια καταστολή της εξουσίας παίζει συχνά ένα σκληρό αστείο με τους ειδικούς του αϊκίντο. Επίσης, τα μειονεκτήματα περιλαμβάνουν την πολυπλοκότητα των περισσότερων τεχνικών.
Σπορ SAMBO
Ο Σάμπο εμφανίστηκε το 1938 στη Σοβιετική Ένωση. Ο ιδρυτής του, Anatoly Kharlampiev, στη νεολαία του συνέλεξε και συστηματοποίησε πληροφορίες σχετικά με τις λαϊκές πολεμικές τέχνες στο έδαφος της ΕΣΣΔ. Το αποτέλεσμα είναι μια παραλλαγή του αθλητικού sambo.
Αυτή η πολεμική τέχνη είναι πιο σκληρή από το αϊκίντο. Απαιτεί μεγαλύτερη φυσική δύναμη και αντοχή. Το Sambo περιέχει τα καλύτερα στοιχεία από διάφορες πολεμικές τέχνες - Ρωσικές μάχες γροθιάς, πάλη Γεωργιανής chidaoba, Kazakh Kazaksha kures, πάλη Katarh Tatar, πάλη Buryat, Φινλανδικά-Γαλλικά και πολλά άλλα.
Στο sambo, οι αντίπαλοι χωρίζονται σε κατηγορίες. Ένας αθλητής που ασκεί σάμπο πρέπει να είναι έτοιμος για έντονη σωματική δραστηριότητα. Για έναν πραγματικό αγώνα έξω από το χαλί πάλης, το sambo (ειδικά μάχη) είναι πολύ πιο προσαρμοσμένο από το αϊκίντο και ακόμη και το πραγματικό αϊκίντο (η σερβική εκδοχή των πολεμικών τεχνών). Σε μικτούς αγώνες πολεμικών τεχνών, πολλοί αθλητές χρησιμοποιούν στοιχεία από sambo και σχεδόν κανείς δεν χρησιμοποιεί aikido.
