Οι επίσημοι κανόνες για το παιχνίδι του χόκεϊ με μπάλα γεννήθηκαν, παραδόξως, σε μια χώρα που δεν έχει αναπτύξει αυτό το άθλημα για μεγάλο χρονικό διάστημα - στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1891, δημιουργήθηκε η Εθνική Ένωση Bandy, η οποία δημοσίευσε το πρώτο σετ νόμων για το χόκεϊ. Έξι χρόνια αργότερα, ο Ρώσος ομόλογός τους εμφανίστηκε στην Αγία Πετρούπολη και το 1955 - μια βελτιωμένη έκδοση, που χρησιμοποιήθηκε στην έκδοση 2011 του έτους, και προς το παρόν.
Εκπαίδευση ποδοσφαιριστών
Η Μεγάλη Βρετανία, όπως γνωρίζετε, είναι ο πρόγονος όχι μόνο του χόκεϊ, το οποίο αργότερα έγινε Καναδά, αλλά και του ποδοσφαίρου. Ήταν για τη χειμερινή προπόνηση των παικτών που ετοιμάζονταν για τη σεζόν στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ότι το άθλημα εφευρέθηκε, συνδυάζοντας σε κάποιο βαθμό το ποδόσφαιρο με το χόκεϊ. Εκτός από το αγγλόφωνο συγκρότημα, ονομάζεται επίσης ρωσικό χόκεϊ ή μπάντι. Όπως και στο κανονικό χόκεϊ επί πάγου, το μπάντι παίζεται σε πάγο χρησιμοποιώντας μπαστούνια διαφορετικού σχεδιασμού. Η στολή των παικτών είναι παρόμοια, συμπεριλαμβανομένων των υποχρεωτικών πατίνια, κράνη και προστατευτικό εξοπλισμό.
Με το ποδόσφαιρο, το ρωσικό χόκεϊ συνδέει τον ίδιο αριθμό παικτών στο γήπεδο - 11, συμπεριλαμβανομένου ενός τερματοφύλακα, την ομοιότητα των ρόλων τους, τη διάρκεια του αγώνα - δύο μισά των 45 λεπτών με ένα διάλειμμα, καθώς και η μπάλα, αν και πολύ μικρότερο σε μέγεθος και βάρος. Σταδιακά, ωστόσο, οι Βρετανοί ποδοσφαιριστές άρχισαν να εγκαταλείπουν το μπάντι και σύντομα αυτό το άθλημα στην Αγγλία έπαψε να υπάρχει. Οι ομάδες και οι εθνικές ομάδες της δεν έχουν συμμετάσχει σε επίσημους διαγωνισμούς για μεγάλο χρονικό διάστημα και ούτε καν προσπαθούν. Σε αντίθεση με τις μη χειμερινές χώρες όπως η Μογγολία και η Σομαλία.
Στη Ρωσία, όπου το χόκεϊ με μπάλα, το οποίο τελικά έγινε σχεδόν δημοφιλές, εμφανίστηκε χάρη στις προσπάθειες του ενθουσιώδους της Πετρούπολης Peter Moskvin. Το 1888, ο Moskvin δημιούργησε το "Circle of Sports Amateurs" και το "Sport" club. Οι συμμετέχοντες άρχισαν όχι μόνο να εκπαιδεύουν, αλλά και να προωθούν το ρωσικό χόκεϊ. Εννέα χρόνια αργότερα, έγραψε τη δική του εκδοχή των κανόνων του παιχνιδιού και στις 20 Μαρτίου 1898 έπαιξε τον πρώτο αγώνα στο παγοδρόμιο της Βόρειας πόλης. Είναι περίεργο ότι στη δεκαετία του 30-40 του περασμένου αιώνα, πολλοί διάσημοι σοβιετικοί αθλητές, για παράδειγμα, ο Vsevolod Bobrov, συνδύασαν με επιτυχία τρία αθλήματα ταυτόχρονα, καθένας από τους οποίους είχε τους δικούς του κανόνες - ποδόσφαιρο, μπάντυ και χόκεϊ που εμφανίστηκαν στη χώρα αργότερα από άλλα με πλυντήριο.
Σύμφωνα με τις αρχές του Πέτρου
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, στην αρχαιότητα, στην επικράτεια της σύγχρονης Σκανδιναβίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ρωσίας και των Κάτω Χωρών, λάτρευαν επίσης ένα παιχνίδι που έμοιαζε με την καμπύλη. Υπάρχει ακόμη και μια εκδοχή ότι ένας από τους οπαδούς του χόκεϊ με μπάλα, ως παιχνίδι τυχερών παιχνιδιών στον παγωμένο χειμώνα, ήταν πολύ ευνοϊκός για τη βελτίωση της υγείας, ήταν ο Ρώσος Τσάρος Πέτρος. Από την Ολλανδία στην Αγία Πετρούπολη, φέρεται να έφερε όχι μόνο ένα έργο για τη δημιουργία ενός ρωσικού στόλου και μιας ολόκληρης ομάδας ναυπηγείων, αλλά και ένα μπαστούνι χόκεϊ, πατίνια και τους κανόνες του παιχνιδιού εκείνων των ετών.
Όπως γνωρίζετε, η Ρωσία της εποχής του Μεγάλου Πέτρου και η Σουηδία είχαν μάλλον περίπλοκες σχέσεις, οι οποίες τον εικοστό αιώνα μετατράπηκαν σε οξεία αντιπαλότητα. Ευτυχώς, μόνο σε ένα αθλητικό παιχνίδι. Έτσι, η απάντηση των Σκανδιναβών στην πρωτοβουλία του ρωσικού Moskvin ήταν οι κανόνες του bandy που δημοσιεύθηκαν το 1907 στη Στοκχόλμη και εφαρμόστηκαν για σχεδόν 50 χρόνια σε τρεις χώρες από τις τέσσερις στις οποίες το άθλημα αυτό αναπτύχθηκε περισσότερο - στη Σουηδία, καθώς και στη Νορβηγία και τη Φινλανδία. Το τέταρτο ήταν η ΕΣΣΔ, η οποία συνέχισε πεισματικά να ακολουθεί τους κανόνες του Peter Moskvin και μέχρι μια στιγμή να αγνοήσει τους βόρειους γείτονές της.
Ένας συμβιβασμός έπρεπε να βρεθεί την παραμονή του πρώτου παγκόσμιου πρωταθλήματος που σχεδιάστηκε από το IBF (International Bandy Federation) που δημιουργήθηκε το 1955. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ εκπροσώπων των τεσσάρων ηγετικών ευρωπαϊκών δυνάμεων σε αυτό το άθλημα δεν ήταν πολύ μεγάλες και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1957 στη Φινλανδία, που τελείωσε με τη νίκη της εθνικής ομάδας της ΕΣΣΔ, πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με ενοποιημένους και ικανοποιητικούς κανόνες. Στο μέλλον, ωστόσο, συμπληρώθηκαν πολλές φορές, ιδίως το 2003 και το 2011, αλλά τα κύρια σημεία διατηρήθηκαν.
Ριγέ σχήμα
Το σύνολο κανόνων του παιχνιδιού, το οποίο λαμβάνει χώρα σε ανοιχτό γήπεδο πάγου, του οποίου οι διαστάσεις είναι πανομοιότυπες με το ποδόσφαιρο (μήκος από 90 έως 110, πλάτος από 50 έως 70 μέτρα), είναι αρκετά συμπαγές. Επομένως, αξίζει να αναφέρουμε μόνο λίγα που είναι πιο ενδεικτικά για το χόκεϊ με μπάλα. Ο χρόνος ενός αγώνα είναι δύο μισά των 45 λεπτών + ένα διάλειμμα 20 λεπτών μεταξύ τους. Ωστόσο, σε περίπτωση παγετού άνω των 35 βαθμών, ο επικεφαλής διαιτητής της συνάντησης επιτρέπεται να αλλάξει τη μορφή του: κρατούνται τρία ημίχρονα των 30 λεπτών ή ακόμη και τέσσερα, δύο εκ των οποίων παίζονται για 25 και δύο ακόμη για 20. Οι διαιτητές στο γήπεδο, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο και το χόκεϊ, υπάρχουν μόνο δύο στο μπάντι, συν ένας ακόμη στο τραπέζι, καταγράφοντας γκολ, αντικαταστάσεις και πέναλτι. Οι διαιτητές διακρίνονται από τους παίκτες του χόκεϊ από μια ριγέ στολή και ένα μαύρο κράνος.
Οι απομακρύνσεις παικτών, όπως και στο καναδικό χόκεϊ, πραγματοποιούνται είτε για έναν ορισμένο αριθμό λεπτών - 5 (λευκή κάρτα) και 10 (μπλε), είτε μέχρι το τέλος του παιχνιδιού (κόκκινο). Άλλες ποινές και τυπικές καταστάσεις είναι σχεδόν πανομοιότυπες με το ποδόσφαιρο - ελεύθερη ή ελεύθερη πέναλτι, που ξεπερνά μόνο το σημείο των 12 μέτρων. Αλλά το χτύπημα της μπάλας με το κεφάλι σας, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, απαγορεύεται. Ακριβώς όπως παίζοντας ξαπλωμένος, καθιστός ή γονατιστός. Δεν μπορείτε να παίξετε μαζί ή να σταματήσετε την μπάλα με τα χέρια σας στο ρωσικό χόκεϊ, ακολουθώντας το παράδειγμα του χόκεϊ επί πάγου.
